TERAPIA DLA PAR
Czym jest terapia dla par?
Terapia par jest szczególną formą psychoterapii, w której nierzadko partnerzy mogą powiedzieć sobie co ich boli w związku i zostać wysłuchani.
Rozmowa z psychoterapeutą daje parze szansę na zmianę postrzegania partnera, jego roli w życiu. Pozwala inaczej spojrzeć na kryzys, wyciągnąć wnioski z błędów popełnianych w relacji, pomaga w zrozumieniu uczuć, myśli i potrzeb stanowiących źródło nieprawidłowych relacji, a tym samym pomaga w lepszym zrozumieniu siebie nawzajem, co przekłada się na polepszenie jakości relacji.
Podczas spotkań partnerzy namawiani są do tego, by odważnie i otwarcie mówić o swoich uczuciach i potrzebach.
Czasem, by rozwiązać problem, wystarczy go sobie w pełni uświadomić i wyrazić. Dlatego szczera rozmowa w atmosferze wzajemnego zrozumienia jest tak ważna.
Psychoterapeuta pomaga parom ustalić nowe zasady funkcjonowania we dwoje i przywrócić równowagę w związku.
Kiedy należy podjąć terapię małżeńską?
potrzeby jednego z partnerów nie są respektowane,
partnerzy często się kłócą, krytykują i krzywdzą nawzajem,
partnerom brakuje wspólnych zainteresowań a cele i plany na przyszłość wydają się nie do pogodzenia,
osoba w związku czuje, że nie ma nic do powiedzenia np. w kwestii wychowania dzieci, pieniędzy, urlopu,
w życiu seksualnym oboje przestali odczuwać satysfakcję,
osoby w związku nie czują się bezpiecznie,
wygasła intymność i czułość,
w związku brakuje zaufania, zrozumienia i wsparcia,
jeden z partnerów dopuścił się zdrady,
partnerzy zastanawiają się, czy zostać razem, czy się rozstać,
partnerzy mają poczucie, że przeszłe związki mają zbyt duży wpływ na obecną relację,
wkrada się zazdrość,
jedna z osób przeżyła traumatyczną sytuacje np. ciężka choroba, śmierć w rodzinie, poważne straty materialne itp. a druga nie umie jej pomóc,
chcą lepiej rozumieć siebie nawzajem,
czują się nierozumiani przez swoich partnerów,
Kiedy terapia małżeńska ma największą szansę powodzenia?
Terapia pary jest skuteczna jedynie wtedy, gdy obie strony są zainteresowane pracą nad budowaniem związku.
Podczas pierwszego spotkania terapeuta próbuje ustalić czy para spełnia odpowiednie warunki do podjęcia wspólnej terapii lub proponuje podjęcie spotkań osobno dla jednego z partnerów (np. gdy wniesiony problem nie jest problemem dotyczącym pary).
Terapeuta nie może prowadzić terapii indywidualnej obydwojga partnerów.
Przeciwwskazaniem do podjęcia terapii par może być na przykład niedostateczna motywacja do zmiany relacji i zachowań, stosowanie przemocy oraz zaangażowanie jednego z małżonków w związek pozamałżeński, uzależnienie któregoś z partnerów.
Od pierwszego spotkania wymagane jest, by para przyszła razem. Spotkania trwają ok. 1,5 godziny. Praca z parami trwa zwykle krócej niż terapia indywidualna i może skończyć się po kilku, sesjach.
Pierwsze 3 spotkania to czas wzajemnego poznawania się i nabierania zaufania. Partnerzy zostają proszeni by opowiedzieć o swoim związku, pokrótce o jego historii.
Dla terapeuty to czas zbierania informacji o parze. Obserwuje jak partnerzy zachowują się względem siebie i jak się komunikują.
Ważnym elementem podczas pierwszych spotkań jest ustalenie celu terapii, często się okazuje że partnerzy przychodząc na terapie mają inne cele jej dotyczące, terapeuta widzi jeszcze inny ważny cel.
TERAPIA DLA RODZIN
Narodziny dziecka - rewolucja w rodzinie
Nikt nie jest w stanie przygotować przyszłych rodziców na zmianę, jakiej ulega równowaga w rodzinie.
Przed przyjściem na świat dziecka każde z małżonków mogło przeznaczyć dla partnera całą uwagę i świadczyć wsparcie emocjonalne.
Po narodzinach dziecka całą tą uwagę zabiera niemowlę. Noworodek potrzebuje w ogromnych ilościach od matki miłości i opieki. To zaś narzuca jej określone wymagania i oznacza, z kolei że ona potrzebuje, żeby mąż kochał ją i wspierał nawet bardziej niż zwykle. Ponieważ jednak oddaje całe swoje zainteresowanie dziecku zaczyna brakować go dla męża. Wkrótce mąż może poczuć się odrzucony i przestaje dawać wsparcie żonie. Wówczas u mamy występuje poczucie osamotnienia i często całą uwagę skupia na dziecku.
Już nie jestem najważniejsza
Do tej pory świeżo upieczona matka była głównym ośrodkiem zainteresowania. To na niej skupiała się cała troska i miłość, ją traktowano wyjątkowo. I nagle zjawia się to malutkie, kruche niemowlę, za które czuje się w pełni odpowiedzialna. Cała uwaga była skupiona na matce, ale po narodzinach dziecka ono wysuwa się na pierwszy plan.
Odpowiedzialność
Matka czuje się odpowiedzialna za utrzymanie dziecka przy życiu, a przecież nigdy przedtem tego nie robiła. Noworodek potrzebuje opieki i uwagi przez całą dobę.
Zmęczenie
Przemęczenie związane ze stałą opieką nad dzieckiem, dochodzi tu również fakt że młoda mama dopiero uczy się takiej opieki co jest ogromnym źródłem stresu. Ponieważ każda młoda mama chce być dobrą mamą.
Poczucie osamotnienia - mama
Dziś, w czasach kiedy nie żyjemy już w wielopokoleniowych rodzinach, młode mamy często są pozbawione wsparcia swoich bliskich. Pozostaje mąż, który po krótkim urlopie wraca do pracy.
Poczucie osamotnienia - tata
Często odczuwane osamotnienie ojca. Matka ma przynajmniej olbrzymią satysfakcję z bliskiego kontaktu z niemowlęciem. To jej dostarcza nowych, głębokich, cudownych przeżyć, nawet jeżeli jest bardzo męczące. Natomiast od tatusia oczekuje się, że będzie dużo bardziej troszczył się o żonę. Ta z kolei jest całkowicie skupiona na dziecku i po powrocie z pracy ojciec pozostaje sam w poczuciu, że nikogo nie obchodzi i że chciałby dostać obiad, matka też czuje się okropnie. „Przecież się nie rozdwoję” .
Czy będzie jeszcze kiedyś normalnie?
Po jakimś czasie sytuacja wraca do normy, jeżeli jest więź między partnerami i nauczyli się radzić sobie w sytuacjach kryzysowych. Czasem jednak potrzeba wsparcia z zewnątrz, po to by obydwoje umieli spojrzeć na sytuację z innej perspektywy i zrozumieć swoje potrzeby.
